Katarzyna Dulnik: Nie lubię określenia gwiazda

Niezmiernie się cieszę, iż nadal gra Pani zawodowo w koszykówkę. Dlaczego wybrała Pani właśnie PTS Lider Pruszków? - Propozycji grania miałam wiele. Wiedziałam jednak, że nie chcę już wyjeżdżać z Warszawy. Swoją przyszłość zawodową wiążę z uczelnią - AWF, gdzie piszę doktorat. Gra w Pruszkowie umożliwia mi pogodzenie mojej miłości jaką jest gra w koszykówkę i rozwoju zawodowego. Gra Pani po raz kolejny w drużynie, której jest Pani gwiazdą i niekwestionowaną liderką. Czy taka sytuacja wyzwala w Pani dodatkową mobilizację do utrzymywania stałego dobrego poziomu, czy wręcz odwrotnie - paraliżuje? - Nie lubię określenia gwiazda, które zupełnie do mnie nie pasuje. Sport rządzi się swoimi prawami. Raz jest się na szczycie, a innym razem nic się nie udaje. Ja uwielbiam atmosferę meczu i dopóki udaje mi się utrzymać dobry poziom sportowy nie widzę powodu dlaczego nie miałabym grać. Poza tym uważam, że starsze zawodniczki w zespołach młodzieżowych pozwalają na szybszy rozwój sportowy młodych adeptek koszykówki. W zespole PTS Pruszków jest wiele obiecujących zawodniczek i mam nadzieję, że uda mi się im pomóc. Dzięki dojściu kilku doświadczonych zawodniczek PTS Lider zmienił swoje oblicze juniorskiego zespołu. Oprócz Pani doszły m.in. Urszula Kopeć i Ewa Rucińska. Jakie cele zostały postawione przed drużyną? - Przed zespołem nie postawiono żadnych konkretnych zadań. Mamy grać jak najlepiej potrafimy. Sądzę jednak, że połączenie doświadczenia starszych zawodniczek i entuzjazmu młodych może stworzyć zaskakująco dobre połączenie. Na efekty najprawdopodobniej trzeba jednak jeszcze troszkę poczekać. Nic w życiu nie przychodzi łatwo i z niczego. A jakie cele sportowe Pani sobie postawiła? - Moim marzeniem jest rozegranie dobrego sezonu i uniknięcie kontuzji. Pragnę, żeby niektórzy ludzie zrozumieli, że gram w koszykówkę dlatego, że uwielbiam to robić, a nie dla pieniędzy. Treningi z zespołem zaczęła Pani późno. Z Ewą Rucińską grała Pani w Polonii Warszawa, a z Urszulą Kopeć w Banku Wołomin. Czy znajomość z zawodniczkami z drużyny pozwoli szybciej się zgrać i lepiej rozumieć na boisku? - Z Ewą grałam wiele lat i mam o jej profesjonalizmie doskonałe zdanie. Jest niezbędna w zespole. Również Ula Kopeć, córka mojej przyjaciółki Danki Kopeć spełnia w drużynie bardzo ważną rolę. Na pewno łatwiej się gra w zespole, w którym są doświadczone zawodniczki. Różnica pomiędzy koszykówką młodzieżową i tą "dorosłą" jest naprawdę spora. Serdecznie gratuluję zwycięstw nad La Basketem Warszawa i Biomlekiem Chełm. Czy po rozegraniu tych meczy może Pani scharakteryzować grę swojego nowego zespołu? - W PTS Pruszków oprócz starszych zawodniczek jest grupa młodziutkich dziewczyn, które mają bardzo duże możliwości. Już teraz widzę, że o kilku z nich kibice za parę lat zapewne usłyszą. Są bardzo mądrze prowadzone przez trenera Grzelaka i pomimo młodego wieku prezentują się w 1 lidze bardzo dobrze. Ten rok umożliwi im granie z zespołami, w których występują bardziej doświadczone zawodniczki. Na pewno bardzo duzo na tym zyskają. Czy pokusiłaby się Pani o wytypowanie drużyn, między którymi rozegra się decydująca batalia o awans do Ford Germaz Ekstraklasy? - Nie mam żadnych podstaw aby podjąć się tego zadania. Czym, oprócz wspomagania na parkiecie PTS Lider Pruszków, będzie zajmowała się w tym sezonie jedna z najlepszych koszykarek wszechczasów w Polsce? - Jak już wspomniałam pracuję na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Uczę studentów naszej uczelni metodyki nauczania i techniki wykonania w koszykówce. Zdaje mi się, że żadna z grających zawodniczek nie "rozkłada" każdego elementu gry na czynniki pierwsze jak ja. Muszę jednak przyznać, że taka świadomość gry przydałaby się wszystkim grającym w basket. Poza tym z całych sił kibicuję zespołowi MKS Polonii Warszawa (1992), w którym gra mój syn Wojtek. Serdecznie dziękuję za rozmowę i życzę zrealizowania planów. - Dziękuję za rozmowę